Το απόγευµα των εκλογών του 2009, ο Καραµανλής πήγε από νωρίς στη Ρηγίλλης, και λίγο αργότερα άρχισαν να καταφτάνουν ο ένας µετά τον άλλο οι υπουργοί του. Όταν όμως ο υπηρεσιακός υπουργός Εσωτερικών κ. Σπύρος Φλογαΐτης του ανακοίνωσε ότι η διαφορά θα ήταν γύρω στο 10% ξαφνιάστηκε άσχημα.
Ο πρωθυπουργός καθόταν σταυροπόδι και έδειχνε αιφνιδιασµένος, να µην πω κεραυνοβοληµένος. Η Ντόρα κρατούσε στα χέρια της ένα µπεγλέρι και το έπαιζε αµήχανα. Ο Σουφλιάς είχε πάρει αγκαλιά τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, τη συµπάθειά του. Ο Αβραµόπουλος προσπάθησε να κάνει έναν αστεϊσµό για τα δηµαρχιακά της Αθήνας –βρήκε την ώρα– για να ελαφρύνει το κλίµα. Πώς όµως µπορείς να ελαφρύνεις µια ατµόσφαιρα που θυµίζει µνηµόσυνο;
Κάποια στιγµή ο Καραµανλής θέλησε να µείνει µόνος. Η σύζυγός του Νατάσα επέµεινε όµως να σταθεί πλάι του.
«Κάνε ό,τι θες, αλλά µην ακούς τι σου λένε οι άλλοι. Να ακολουθήσεις ό,τι λέει η καρδιά σου!» ήταν η συµβουλή της. (…)
Στα συμπεράσματα του βιβλίου και μιλώντας για τις επιθέσεις που δεχόταν ο Κώστας Καραμανλής ο συγγραφέας σημειώνει: «Βαθιά µέσα του –εκτιµώ– ότι νιώθει την πικρία ενός πρωθυπουργού που οι εχθροί του δεν τον άφησαν να ησυχάσει ούτε µία µέρα, ειδικώς µετά το 2007.
Στοχοποιήθηκε, παγίδευσαν τα τηλέφωνά του, κυνηγήθηκε λυσσαλέα ως επικεφαλής κυβέρνησης σκανδάλων ακόµη και µε στηµένους ψευδοµάρτυρες, διασύρθηκε ο ίδιος, η γυναίκα του (την οποία το «ράδιο αρβύλα» εµφάνιζε να πάσχει από καρκίνο του µαστού, ενώ το αληθές είναι ότι έκανε την ειδικότητά της στην ιατρική στο Λονδίνο πάνω στο αντικείµενο αυτό), τα µέλη της οικογένειάς του και οι συνεργάτες του.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μ. Κοττάκη (από οlympia)
