ΔΕΛΤΙΟ
ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 30 Ιανουαρίου 2013
Κ. Πουπάκης: "Η εφαρμογή πολιτικών ακραίας
λιτότητας, ως «αντίδοτο» στα κράτη που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα
δεν επέφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, όπως υπονόησε και το ΔΝΤ με την
πρόσφατη παραδοχή του για «λάθος συνταγή»"
Το ζήτημα
της επίτευξης της οικονομικής βιωσιμότητας σύμφωνα με τις αξίες και αρχές του
Ευρωπαϊκoύ
Κοινωνικού Μοντέλου, έθιξε ο
Ευρωβουλευτής Κ. Πουπάκης σε τοποθετήσεις του στο πλαίσιο
συνεδριάσεων κατά τη διάρκεια των εργασιών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο και το Συντονισμό της Οικονομικής Πολιτικής, με τη
συμμετοχή του Αντιπροέδρου και Επιτρόπου Οικονομικών & Νομισματικών
Υποθέσεων κ. Ρεν και του Επιτρόπου Απασχόλησης, Κοινωνικών Υποθέσεων και Ένταξης
κ. Άντορ.
Ο Έλληνας Ευρωβουλευτής, σε παρέμβασή του,
μεταξύ άλλων, και ειδικότερα στο θέμα των κοινωνικών επιπτώσεων των
προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής στα κράτη μέλη που αντιμετωπίζουν
οικονομικές δυσκολίες, στη διακοινοβουλευτική συνεδρίαση που οργανώθηκε από την
Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων
του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δήλωσε:
"Η εφαρμογή πολιτικών ακραίας λιτότητας, ως «αντίδοτο» στα
κράτη που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα αφενός δεν επέφερε τα
προσδοκώμενα αποτελέσματα, όπως υπονόησε και το ΔΝΤ με την πρόσφατη παραδοχή
του για "λάθος συνταγή" και αφετέρου υπονόμευσε την κοινωνική συνοχή,
δημιουργώντας μια Ευρώπη «πολλών ταχυτήτων».
Ο μέχρι σήμερα απολογισμός των κοινωνικών επιπτώσεων, στην χώρα μου την
Ελλάδα, είναι εξαιρετικά ανησυχητικός.
- Ένας στους τρεις Έλληνες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας,
- Οι άστεγοι και τα συσσίτια να πολλαπλασιάζονται,
- Η ανεργία έχει ξεπεράσει το 26%, με ένα στους δύο νέους να βρίσκεται στο εργασιακό περιθώριο,
- Μία στις δύο οικογένειες αδυνατεί να θερμάνει το σπίτι της
- Η φορολογία αυξάνεται, οι μισθοί μειώνονται και οι τιμές παραμένουν ίδιες ή ανεβαίνουν.
«Δημοσιονομική λύση», όμως, δε σημαίνει σε καμία περίπτωση «κοινωνική
διάλυση», αφού οικονομία και κοινωνία είναι δύο έννοιες αλληλένδετες.
Απαιτούνται, λοιπόν, κοινωνικά δίκαιες και αναπτυξιακές πολιτικές που
θα ενισχύουν τον κοινωνικό ιστό και θα στηρίζουν, σε κάθε περίπτωση, τις
ευπαθείς ομάδες.
Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση κατά το σχεδιασμό τόσο των ευρωπαϊκών,
όσο και των εθνικών στρατηγικών.
