Εφημερίδα: 6ΗΜΕΡΕΣ
«Διψούν» για τα ευρώ
ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΤΡΕΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ
Την ώρα που στη Γαλλία οι δήμοι ανακτούν τις υπηρεσίες υδάτων από τις ιδιωτικές εταιρείες, στην Ελλάδα τον δρόμο της ιδιωτικοποίησης παίρνει η ΕΥΔΑΠ. Η διαχείριση του νερού φαίνεται πώς έχει ανοίξει τις ορέξεις και Γάλλων επενδυτών και το ενδιαφέρον εκφράστηκε από την προχθεσινή επίσκεψη του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ στην Αθήνα. Τελικά τι είναι το νερό; Δημόσιο αγαθό ή πεδίο επιχειρηματικής δράσης; Ένα αγαθό που το παρέχει δωρεάν η φύση για όλους τους ανθρώπους μπορεί η κυβέρνηση να αναθέσει σε κάποιον ιδιώτη να μας το πουλάει; Αν κάποιος δεν έχει χρήματα να πληρώσει, έχει δικαίωμα κάποιος να του διακόψει τη σύνδεση ύδρευσης; Το νερό, ο αέρας, η θάλασσα, τα δάση ανήκουν σε όλους ή σε λίγους και εκλεκτούς του πλανήτη; Τρεις συντάκτες μας καταθέτουν την άποψη τους.
Πεδίο εκμετάλλευσης
ΚΑΤΑΡΧΑΣ ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: από τη στιγμή που κανένας δεν πάει με τη στάμνα του στον Κηφισό, για παράδειγμα, να πάρει νερό για τη λάτρα του σπιτιού ή για μαγείρεμα, αυτό σημαίνει ότι το νερό είναι πεδίο εκμετάλλευσης. Κάποιος το φέρνει από κάπου, με κάποιο μέσο. Έτσι το «δωρεάν» συνεπάγεται κόστος μεταφοράς και συντήρησης. Από την άλλη, όμως, μιλάμε για μία υπηρεσία-μονοπώλιο που βασίζεται σε έναν κοινό πόρο. Από την εποχή της αμερικάνικής «Ulen», που ενεπλάκη στην κατασκευή του φράγματος του Μαραθώνα και στην υδροδότηση της πρωτεύουσας, μέχρι την εποχή της ΕΥΔΑΠ, το νερό που ανήκει σε όλους, έφτασε και στην πόρτα όλων. Χωρίς ανταγωνιστή. Αυτή είναι η δεύτερη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Άρα υπάρχουν δύο δεδομένα: ναι, είναι μια επιχειρηματική δραστηριότητα και ναι, μιλάμε για δημόσιο αγαθό. Σε τέτοια διλήμματα η απάντηση είναι προφανής. Όταν ο κόσμος δεν έχει εναλλακτική λύση, η «τιμή» θα πρέπει να είναι λογική. Οπότε ή δεν ιδιωτικοποιείς, ή όταν ιδιωτικοποιείς θέτεις πλαφόν στην αύξηση των τιμολογίων για τις υπηρεσίες ίδιου επιπέδου με αυτές που είχες. Αν ισχύσει όμως το δεύτερο, δεν έχεις λόγο να ξεπουλήσεις το «ασημικό». Εκτός και αν θέλουμε να πιάσουμε κοροΐδα τους «κουτόφραγκους».
ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΒΟΡΥΛΛΑ
«Όχι στους ντίλερ του νερού»
ΤΟ ΝΑ ΛΕΣ «ΟΧΙ» στην ιδιωτικοποίηση του νερού είναι σίγουρα αυτονόητο. Πρόκειται για μία ανοησία, για μια «συνταγή» που απέτυχε παγκοσμίως, αφού προκάλεσε τρομακτική αύξηση των τιμολογίων και τρομακτική υποβάθμιση της ποιότητας του νερού και των δικτύων υποδομής. Γι’ αυτό και τα δίκτυα, παγκοσμίως, επιστρέφουν στο Δημόσιο. Αυτονόητη είναι, όμως, και η κυβερνητική εμμονή σε ένα μοντέλο ξεπερασμένο και αποτυχημένο. Πρόκειται, επίσης, για μία ανοησία που εκπορεύεται από την άγνοια της πραγματικής έννοιας της λέξης «μεταρρύθμιση» αλλά και εκ του τρομώδους παραληρήματος που εμφανίζουν τα στελέχη της τρικομματικής κυβέρνησης όταν δίνουν προφορικές και γραπτές εξετάσεις στους τροϊκανούς. Πόσο αυτονόητο, όμως είναι το να λες «όχι» στα ρουσφέτια που γίνονται με το νερό; Δυστυχώς, δεν είναι. Πρόκειται για τα γνωστά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ πολιτικά ρουσφέτια που έχουν εμπνευστεί οι εγχώριοι ιδιότυποι «ντίλερ» του πολύτιμου φυσικού πόρου, στην προσπάθεια τους να «τσιμπήσουν» ψήφους από τα «πελατάκια». Για τα χρέη προς την ΕΥΔΑΠ –και όχι μόνον- έγιναν και δι’ αυτού του τρόπου. Θα πούμε άραγε όχι και σε αυτούς τους «ντίλερ» και όχι μόνο στους εκ Παρισίων ορμώμενους.
Θα πούμε, για να παραφράσω τη χιλιοφορεμένη φράση των ημερών, «όχι στους ντίλερ του νερού απ’ όπου και αν προέρχονται»; Για να δούμε…
ΤΗΣ ΒΑΛΙΑΣ ΜΠΑΖΟΥ
Μας κλέβουν όσα μας ανήκουν
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ακόμα δημόσια αγαθά; Τα δάση ανήκουν σε όλους αλλά οι επιτήδειοι βάζουν φωτιές και χτίζουν ανενόχλητοι. Οι παραλίες μας ανήκουν μόνο αν βρούμε ελεύθερη είσοδο. Το νερό έχει το τιμολόγιο του και αν δεν πληρώσεις τον λογαριασμό, κάποια στιγμή θα σ’ το κόψουν. Επομένως, τέλος στις αυταπάτες. Όλα ανήκουν σε λίγους και εκλεκτούς, τα διαχειρίζονται όπως θέλουν και μας τα πουλάνε σε τιμή που θέλουν. Αν η φύση μας έδωσε το νερό απλόχερα και αν το έχουμε απόλυτη ανάγκη για να ζήσουμε, αυτό κανέναν επενδυτή δεν ενδιαφέρει. Αν πληρώσουμε τον (έστω κρατικό) λογαριασμό, θα έχουμε νερό. Διαφορετικά θα το αναζητάμε σε απόκρημνες πηγές ή, εν τέλει, ελεύθεροι είμαστε και να πεθάνουμε από δίψα. Η κυβέρνηση είναι επιλογή της πλειονότητας του λαού και κάνει όποια επιλογή θέλει. Αν δεν συμφωνούμε με όλα αυτά, ας αναζητήσουμε άλλον πλανήτη. Στη γη εκατομμύρια παιδάκια σε υποανάπτυκτες χώρες πεθαίνουν από έλλειψη νερού. Δημόσια αγαθά δεν υπάρχουν παγκοσμίως – απλώς σε κάποιες χώρες παραμένουν κάποια υπολείμματα. Αν δεν μας αρέσει η αλήθεια, ας αλλάξουμε τις επιλογές μας και την ανοχή μας σε όσους μας κλέβουν όσα μας ανήκουν.
ΤΗΣ ΡΟΥΛΑΣ ΜΠΑΝΑΚΟΥ
ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ κλικ εδω
ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΥΔΑΠ
