Τα νέα οικονομικά δεδομένα, η πώληση κρατικών εταιρειών και ακινήτων, το ενδιαφέρον ξένων να αρπάξουν τις ευκαιρίες που έχει η Ελλάδα, οι υδρογονάνθρακες, ο έλεγχος του χρυσοφόρου τζόγου, το γεγονός ότι τα παλιά «τζάκια» χάνουν τον έλεγχο αλλά δεν παραδίδουν εύκολα τα όπλα, κάνει το όλο σκηνικό ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση, με λίγα λόγια.
Σε οικονομικό επίπεδο έχουμε τα εξής: Στην τελική ευθεία βρίσκεται η πώληση τριών εταιρειών που είναι το βαρόμετρο της ελληνικής οικονομίας. Η ΔΕΠΑ μαζί με τη ΔΕΣΦΑ και ο ΟΠΑΠ.
Για τις δύο πρώτες μπορεί να πει κανείς πως όποιος αποκτήσει τον έλεγχο θα ελέγχει και την προμήθεια προς την Ευρώπη, θα αποκτήσει ένα ισχυρό χαρτί εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για το λόγο αυτό η ρωσική Gazprom θέλει να βάλει πόδι στην Ελλάδα και μην εκπλαγείτε αν δείτε και… ποδοσφαιρική χροιά στην υπόθεση μέσω του ΠΑΟΚ και του Ιβάν Σαββίδη. Οι Ρώσοι επιθυμούν διακαώς να αποκτήσουν στην πύλη της Ευρώπης έναν… φύλακα, κι αυτός είναι η Ελλάδα. Από την άλλη, Αμερικανοί και Γερμανοί ανησυχούν σφόδρα για την επέκταση της Ρωσίας στον τομέα του φυσικού αερίου ενώ έχουν ιδιαίτερη σημασία και οι εξελίξεις σχετικά με τις έρευνες για υδρογονάνθρακες στην Ελλάδα.
Από την άλλη, ο ΟΠΑΠ έχει ξυπνήσει όλους τους γίγαντες του τζόγου, μικρούς και μεγάλους, Έλληνες και ξένους, παλαιούς διαπλεκόμενους που θέλουν να ελέγξουν το παιχνίδι για τα επόμενα χρόνια και νέους παίκτες που θέλουν να μπουν στο χρυσοφόρο γήπεδο. Κόκκαληs, Μελισσανίδης, Κοντομηνάς και κάποιοι άλλοι κρυφοί επιχειρηματικοί παράγοντες, σε συνεργασία με ξένους επιχειρηματίες θα κονταροχτυπηθούν το επόμενο διάστημα.
Φυσικά, κανείς δεν πρέπει να παραβλέψει άλλες μεγάλες μπίζνες, όπως ο έλεγχος της διαχείρισης των χρυσοφόρων σκουπιδιών, όπου ο Μπόμπολας παίζει χωρίς αντίπαλο. Επίσης, στα μεγάλα οδικά έργα όπου όλοι οι μεγαλοκατασκευαστές έχουν μερίδιο στην πίτα αλλά και στην ακίνητη περιουσία, ειδικά στο Ελληνικό και τις μεγάλες τουριστικές αναπτύξεις.
Βρισκόμαστε, δηλαδή σε οικονομικό επίπεδο μπροστά στο μεγάλο μοίρασμα της πίτας, όπου τα λεφτά είναι πολλά αλλά και όπου θα στηθεί η νέα επιχειρηματική σκηνή, οι νέοι παίκτες, όχι μόνο στο επιχειρηματικό γίγνεσθαι αλλά και στο χώρο των μέσων ενημέρωσης αφού τα δύο «μαγαζιά» συνδέονται άμεσα.
Σε πολιτικό επίπεδο βλέπουμε μια ριζική ανατροπή των διαχωριστικών γραμμών. Η «επάρατη Δεξιά» δεν υπάρχει πια, το ΠΑΣΟΚ είναι υπό διάλυση, το κέντρο είναι «ορφανό», ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει έστω και πρόσκαιρα μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, το ΚΚΕ συνεχίζει την… έντιμη περιχαράκωσή του ενώ τα «άκρα» έχουν βγει στο προσκήνιο με ανησυχητικές προβλέψεις για το μέλλον.
Η χώρα χρειάζεται ηγέτες φωτισμένους, με πυγμή και με όραμα να πάνε τα πράγματα μπροστά. Επίσης, χρειάζεται νέους ανθρώπους να εισέλθουν στην πολιτική απαλλαγμένους από τα ιδεολογικά κόμπλεξ του παρελθόντος, χωρίς αγκυλώσεις και κυρίως χωρίς τις παθογένειες της μεταπολίτευσης.
Άραγε χρειάζεται και νέα κόμματα; Είναι το ερώτημα που πλανάται πιο φανερά από ποτέ πάνω από τον ελληνικό λαό. Τα πρόσφατα γεγονότα με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, αλλά και όλα όσα γίνονται εντός των άλλων κομμάτων, δείχνουν ένα σκηνικό που μοιάζει με κινούμενη άμμο. Ακόμη και στη ΝΔ υπάρχουν διαφορετικές φωνές και τάσεις. Στο ΠΑΣΟΚ είναι πέντε στελέχη και 10 τάσεις, στη ΔΗΜ.ΑΡ. υπάρχει ήδη η… κοινωνική αριστερά ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ το Αριστερό Ρεύμα είναι η ισχυρή αντιπολίτευση του Τσίπρα που του… βγαίνει από αριστερά.
Και ξαφνικά, μέσα στο σκηνικό αυτό βομβαρδιζόμαστε από χθεσινά κυριακάτικα δημοσιεύματα για νέα κόμματα που θα ξεφυτρώσουν, για νέες πολιτικές κινήσεις που θα αλλάξουν τα δεδομένα. Όμως, ξαναρωτάμε: Χρειαζόμαστε νέα κόμματα ή νέα οράματα; Και τελικά ποιοι είναι αυτοί που προωθούν τη δημιουργία νέων κομμάτων και την πολυδιάσπαση του πολιτικού σκηνικού;
Κατά τη γνώμη μας, η εγχώρια και ξένη διαπλοκή που θέλει να ελέγξει την Ελλάδα για τα επόμενα 20-30 χρόνια, τώρα που μοιράζεται η πίτα θα ήθελε ανίσχυρους ηγέτες, αποδυναμωμένα κόμματα, πολλές τάσεις. Θα ήθελε να βάλει εμπόδια σε όποιον επιθυμεί μεγάλες λαϊκές παρατάξεις που θα στηρίζονται στους πολίτες σε μια ευρεία πλειοψηφία που θα ενώνει την Ελλάδα και δε θα βάζει τις διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος.
Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Κάποιοι δε θα ήθελαν τον Σαμαρά να προχωρά στη δημιουργία μιας ισχυρής κεντροδεξιάς παράταξης, ενός ριζοσπαστικού Συναγερμού που θα φέρει την Ελλάδα στη νέα εποχή μέσω του εκσυγχρονισμού του κρατικού μηχανισμού, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς εμφυλιοπολεμικές κραυγές που διχάζουν και κρατάνε την πατρίδα πολύ πίσω. Και για να μη μας πουν υποκειμενικούς, αν ο Τσίπρας ή κάποιος άλλος θέλει να ενώσει τη μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη με γειά του με χαρά του.
Όμως, κάποιοι δεν το θέλουν αυτό. Ο έλεγχος είναι καλύτερος με πολλά κομματάκια ατάκτως ερριμένα. Το «διαίρει και βασίλευε» είναι τακτική εκατοντάδων ετών.
Θα δούμε πολλά, λοιπόν, το επόμενο διάστημα. Ο αδυσώπητος πόλεμος που ξεκινά θα έχει θύτες και θύματα. Όποιος είναι χαλκέντερος θα αντέξει. Σίγουρα, πάντως, η διαπλοκή δε θα το βάλει κάτω. Ούτε, όμως, κι όσοι βλέπουν μια Ελλάδα δυνατή.
