Και των ομολόγων του η δουλειά στην Ε.Ε. θα γίνει σαφώς πιο περίπλοκη.
Τον κ. Παπακωνσταντίνου τον αντιμετώπιζαν στις Βρυξέλλες (τουλάχιστο στην αρχή) με συμπάθεια, με ένα είδος ανάμικτης στοργής και οίκτου, για το κακό που τον βρήκε. (Και μας βρήκε!).
Και όταν εξοργίζονταν (συχνά) μαζί του, ήξεραν πως ένας τρομαγμένος άνθρωπος είναι, που βλέπει τον Τιτανικό στον ύπνο του! Τι να σου κάνει;
Το μεγάλο προσόν του κ. Βενιζέλου είναι ότι δίνει την εντύπωση πως δεν αφήνει κανένα περιθώριο για οικειότητες ή για «ανευλαβείς» εκδηλώσεις ή για οικτίρμονες απέναντί του συμπεριφορές.
Και όταν δεν θα καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται (αν θελήσουν να τον μπερδέψουν με τίποτα οικονομετρικά) θα τους μπερδεύει ο ίδιος πολύ περισσότερο με τη φιλοσοφία του Δικαίου και τα συνταγματικά!
Απ’ αυτή την άποψη είναι προσόν του κ. Βενιζέλου ότι δεν είναι οικονομολόγος. Δικαιολογείται επομένως να ζητά να του τα κάνουν όλα «λιανά». Με τον κ. Παπακωνσταντίνου πίστευαν πως δεν χρειαζόταν, γιατί νόμιζαν ότι τα καταλάβαινε.
Πέρα όμως από τα διαδικαστικά, είναι χρήσιμο για τη χώρα ότι ο διάλογος με τα κοινοτικά όργανα θα γίνεται (για όσο γίνεται από τον κ. Βενιζέλο) με όρους περισσότερο πολιτικούς παρά τεχνοκρατικούς. Βέβαια και ο Βενιζέλος τεχνοκράτης (του Δικαίου) είναι, αλλά με βαθύ πολιτικό αισθητήριο. Άλλωστε το Δίκαιο είναι λιγότερο άτεγκτο από τους αριθμούς. Όταν είναι δίκαιο.
Όμως σε ένα πράγμα τουλάχιστον ελπίζουμε ότι ο κ. Βενιζέλος θα είναι απολύτως άτεγκτος: στην προστασία της Δημόσιας περιουσίας από κάθε (εγχώρια ή ξένη) επιβουλή. Γιατί άλλο η αξιοποίηση και άλλο η… «αξιοποίηση»!
Επειδή εκείνος, ως διαπρεπής νομοδιδάσκαλος, ξέρει καλλίτερα πως στήνονται τα νομικά «τερτίπια», δεν πρέπει και δεν θα του συγχωρηθεί ν’ αφήσει κανένα περιθώριο για τέτοια τερτίπια, σε κανένα. Σε απολύτως κανένα!
