Του Άγη Βερούτη
Αν έπρεπε να περιγράψω το Στέλιο Σταυρίδη μόνο με μια λέξη, αυτή θα ήταν η λέξη “αισιόδοξος”. Ήταν μοναχοπαίδι προσφύγων από τη Σμύρνη. Τα περισσότερα χαρακτηριστικά του τα πήρε από τη μητέρα του τη Νίκη, μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα που τον μεγάλωσε και τον σπούδασε σχεδόν μόνη, δουλεύοντας δημόσιος υπάλληλος σε κάποιο υπουργείο, καθώς ο πατέρας του πέθανε νωρίς.
Ο Στέλιος ήταν αυτόφωτος άνθρωπος. Απίστευτα επικοινωνιακός, πληθωρικός, μιλούσε 6 γλώσσες άπταιστα, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης Μηχανολόγος Μηχανικός και μετά έκανε ΜΒΑ.
Ξεκίνησε δουλειά στα Τσιμέντα Ηρακλή αμέσως μετά το στρατό, και σύντομα έφτασε να ηγείται μεγάλων ελληνικών κολοσσών όπως τα Τσιμέντα Ηρακλής, η Κλωστοϋφαντουργία Αιγαίον, τα Ελληνικά Πετρέλαια, τα ΕΛΔΑ, η ΕΥΔΑΠ και τέλος το ΤΑΙΠΕΔ.
Ασχολήθηκε από νωρίς και εκτεταμένα με τα κοινά, και εξέτισε θητείες από το ΔΣ του ΕΒΕΑ, Επίτιμος Πρόεδρος του Συνδέσμου Franchise Ελλάδος, Πρόεδρος της Επιτροπής Κοινωνικού Διαλόγου του EuroCommerce του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Εργοδοτών (Βρυξέλλες), Πρόεδρος της Επιτροπής Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης του Ελληνο-Αμερικάνικου Εμπορικού Επιμελητηρίου, Πρόεδρος της Λέσχης Επιχειρηματικότητας και του Συνδέσμου Franchise Ελλάδος, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ανωνύμων Εταιριών και ΕΠΕ, Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων, Πρόεδρος της Αντιγραφειοκρατικής Κίνησης, που στόχο έχει τη μείωση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς στην Ελλάδα, και μέλος του Δ.Σ. της ΠΑΕ Ολυμπιακός και πρώην Α’ Αντιπρόεδρος του ερασιτέχνη Ολυμπιακού της ομάδας που αγαπούσε σαν μέλος της οικογένειάς του.
Αρθρογραφούσε τακτικά στην ΕΣΤΙΑ και σε άλλες εφημερίδες. Εκείνος με παρότρυνε να γράψω, όταν κάποια στιγμή του έστειλα κάτι για να βγάλει προς τα έξω στα άρθρα του.
Επιχειρηματικό του παιδί ήταν η Piscines Ideales, όπου με το μεράκι και την εργατικότητά του, και την αγάπη του προς τους συνεργάτες του που τον χαρακτήριζε την έφτασε να κερδίσει για τρία χρόνια το πανευρωπαϊκό βραβείο Best Workplaces, και να γίνει η μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής πισίνας στην Ελλάδα, τόσο για ξενοδοχεία και θεματικά πάρκα, όσο και για εξοχικά σπίτια.
Το Στέλιο τον γνώρισα στο γυμνάσιο, όταν φλερτάριζε την θεία μου τη Τζέλη, αδελφή της μητέρας μου, και για μήνες ξόδευε το μισθό του στέλνοντάς της καθημερινά εκατοντάδες τριαντάφυλλα. Εκείνη ενέδωσε και παντρεύτηκαν το 1978, κάνοντας 3 παιδιά, τον Κωνσταντίνο, τον Αλέξη και την Χριστίνα. Τους υπεραγαπούσε όλους και δε φοβόταν να το δείχνει.
Ο Στέλιος έγινε αμέσως μέρος της οικογένειας, ανοιχτός, φιλικός, αγαπητός σε όλους, και με συμβουλές ουσίας όταν χρειαζόταν. Το ίδιο ήταν και με όσους γνώριζε. Η κοινωνικότητά του ήταν παροιμιώδης. Χαιρόταν να γνωρίζει καινούριους ανθρώπους, και να τους μαθαίνει.
Καθώς καταγόταν από τη Σμύρνη, μια από τις “χαμένες πατρίδες”, αμέσως υιοθέτησε την Κεφαλονιά για νέα του ιδιαίτερη πατρίδα, και έγινε Κεφαλονίτης από γάμο και από επιλογή. Λίγοι άνθρωποι ήταν τόσο αγαπητοί στην Κεφαλονιά όσο ο Στέλιος.
Ο Στέλιος αρρώστησε με καρκίνο το περασμένο καλοκαίρι, και το έμαθε το φθινόπωρο. Το ατυχές ταξίδι του με το αεροπλάνο του Μελισσανίδη που παρεξηγήθηκε, δεν ήταν τίποτε άλλο, όπως ο ίδιος μου είπε, από την πραγματική κούραση που ένιωθε (πριν ακόμη μάθει για την αρρώστια του). Η αρρώστια ήταν επιθετική, αλλά του έδωσε χρόνο να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητές του. Ως την τελευταία στιγμή ήταν αισιόδοξος και μαχητής, καθησυχάζοντας τους άλλους για την κατάστασή του. Αισιόδοξος όπως σε όλα.
Πάνω από όλα, ο Στέλιος ήταν Άνθρωπος, με Α κεφαλαίο και θαυμαστικό.
Καλό ταξίδι Στέλιο, θα σε θυμόμαστε...
(Συγχωρήστε μου το προσωπικό ύφος του κειμένου. Τα αντίο μας στους ανθρώπους που αγαπάμε μόνο προσωπικά μπορούμε να τα πούμε.)
