του Γιώργου Χαρβαλιά
Λίγες ώρες απομένουν μέχρι να βρεθούμε πίσω από το παραβάν για την πιο κρίσιμη, ίσως, κοινοβουλευτική αναμέτρηση της σύγχρονης ιστορίας μας. Κι όσο πλησιάζει η στιγμή της λαϊκής ετυμηγορίας, τόσο πιο έντονα ακούω να ψιθυρίζεται ένα καλά στημένο «άλλοθι», με προφανή στόχο την νομιμοποίηση της «τιμωρητικής ψήφου». Όχι για αυτούς που μας έφεραν ως εδώ, αλλά συνολικότερα εις βάρος των δύο κομμάτων εξουσίας.
«Ας τους μαυρίσουμε τώρα, ώστε να πάρουν το μήνυμα κι έχει ο Θεός σε ένα μήνα που θα ξανασυναντηθούμε στις κάλπες», σκέπτονται πολλοί φουρκισμένοι συμπολίτες μας, παρασυρόμενοι και από τα «ελαφρυντικά» επιχειρήματα των μικρότερων αντιμνημονιακών σχηματισμών που διατρέχουν οριζόντια το πολιτικό φάσμα. Κι όμως. Αυτή η συλλογιστική του εύκολου αφορισμού είναι και μονόπλευρη και ανεύθυνη.
Είναι μονόπλευρη, γιατί αδικεί την Νέα Δημοκρατία που σαφώς δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο κάδρο ευθυνών με τους αρχιτέκτονες της χρεοκοπίας, αλλά κυρίως αδικεί τον Αντώνη Σαμαρά που αναγκάστηκε να κουβαλήσει στους ώμους του, ένα μερίδιο μνημονιακής «ρετσινιάς», για να μην οδηγηθεί, μια ώρα αρχύτερα, η χώρα στη δραχμή. Είναι και λογική πρόωρου αποκλεισμού, σε έναν ηγέτη που δεν πρόλαβε να κριθεί από τα πεπραγμένα του, γιατί δεν είχε την ευκαιρία να κυβερνήσει, όπως τόσοι άλλοι που μας απογοήτευσαν.
Στην πολιτική δεν μπορεί να ισχύει το «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά». Ούτε ασφαλώς μπορεί να προτάσσεται η «τιμωρία», ως απαραίτητο στάδιο εξαγνισμού για κάποιον που δεν πρόλαβε…να αμαρτήσει.
Επιπλέον όμως, η προοπτική μιας «δεύτερης ευκαιρίας» σε πολιτικές συνθήκες απόλυτης αβεβαιότητας, μπορεί να καταστεί ανέφικτη. Ειδικότερα η εδραιωμένη πεποίθηση «πρώτου και δεύτερου γύρου», με την συνακόλουθη εκλογική προσδοκία «εκτόνωσης» και «σύνεσης», είναι εξ’ ολοκλήρου αυθαίρετη.
Άκουσα πολλούς απογοητευμένους Νεοδημοκράτες να λένε: «Θα του τη δώσουμε την ευκαιρία του Σαμαρά, αλλά εφόσον πεισθούμε ότι δεν θα συγκυβερνήσει με τον Βενιζέλο»…
Μα, ο Σαμαράς, το έχει ήδη πει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο: «Συγκυβέρνηση με αυτούς που κατέστρεψαν την χώρα, δεν υπάρχει ως μετεκλογικό σενάριο»…
Μόνο που σ΄αυτό τον κόσμο δεν είμαστε μόνοι μας. Ασφαλώς και δεν μπορούν οι δανειστές να εξαναγκάσουν τον Σαμαρά να συγκυβερνήσει με τον Βενιζέλο. Μπορούν όμως, με την ιταμότητα που τους διακρίνει να απαιτήσουν μια τέτοια αταίριαστη κυβερνητική συνύπαρξη.
Ποσώς τους ενδιαφέρει αν τα δύο κόμματα θα εκφράζουν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Η απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα προκύψει και κατά την λογική των Γερμανών, «ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, πρέπει να κόψουν τον λαιμό τους για να βρουν τρόπο να κυβερνήσουν»
Σε μια τέτοια άθλια μεθόδευση είναι βέβαιον ότι ο Σαμαράς δεν θα κάνει πίσω. Κι οι δανειστές όμως, θα επαναφέρουν τον γνωστό εκβιασμό. Μπορούν; Χωρίς αμφιβολία, ναι. Γιατί χωρίς την υπογραφή τους δεν μπορούν να εκταμιευθούν κονδύλια για εσωτερικές ανάγκες όπως καταβολή μισθών και συντάξεων. Στο βαθμό μάλιστα που ο «σωτήρας» κ. Παπαδήμος δεν ολοκλήρωσε, ως όφειλε, την συμβατική υποχρέωση της κυβέρνησης του, για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, οι ξένοι μπορούν να εκβιάζουν ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα απειλώντας ότι θα το αφήσουν ακάλυπτο, ακόμη και έναντι των καταθετών!
Φανταστείτε λοιπόν, την επόμενη μέρα ενός μετέωρου εκλογικού αποτελέσματος με τον Σαμαρά να λέει ότι ξαναστήνει κάλπες, τους ξένους να λένε ότι «θα τραβήξουν τη πρίζα» και τους Έλληνες μικροκαταθέτες να αποσύρουν άρον-άρον πανικόβλητοι τα χρήματα τους από τις τράπεζες.
Ως πότε θα λειτουργούμε υπό το κράτος εκβιασμών θα μου πείτε. Αλλά και γιατί να κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη, όταν μπορούμε με τον «πρώτο γύρο» να εξασφαλίσουμε μια ισχυρή μονοκομματική κυβέρνηση.
Εγγυήσεις στην πολιτική ασφαλώς και δεν υπάρχουν. Μόνο που σ’αυτές τις εκλογές ισχύει δυστυχώς το αξίωμα των εμπορικών συναλλαγών: Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…
(δημοσιεύεται στον “Τύπο της Κυριακής”)
